به نام خدا
نوعاً وصیّت حاوی سفارشات مالی و یا عبادی است، امّا وصیّت امام حسین(ع) به برادرش محمد بن حنفیّه، از ویژگیها و زیبائیهای خاصی برخوردار است، چرا که هم مشتمل بر یک دوره اعتقادات و بیانگر اهداف مهم قیام او، و هم ردّ تهمتهایی است که ممکن است به او بزنند و هم درخواست کمک و یاری به صورت عزتمندانه از دیگران است.
این چیزی است که حسین بن علی به برادرش محمد بن حنفیّه وصیّت نموده است: «بدرستی که حسین گواهی می دهد بر وحدانیّت خدا و اینکه او شریک ندارد و محمد(ص) بنده و رسول اوست و حق را از جانب خدا آورده است، و بدرستی که بهشت و دوزخ حق است و روز قیامت خواهد آمد و شکی در آن نیست و خدای متعال مردگان را زنده خواهد کرد.
«امّا بعد فانّی لم اخرج اشراً ولابطراً و لامفسداً ولاظالماً و انّما خرجت لطلب الاصلاح فی امّةٍ جدّی(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدّی و ابی علیّ بن ابی طالب(ع) فمن قبلنی بقبولٍ الحقّ فاللّه اولی بالحقّ و من ردّ علیّ هذا اصبر حتّی یقضی اللّه بینی و بین القوم بالحق و هو خیر الحاکمین؛ امّا بعد خروج من (بر یزید) برای ایجاد فتنه و فساد و یا برای سرگرمی و خودنمائی نیست بلکه خروج من برای اصلاح امور امّت جدّم رسول خدا(ص) است. من اراده کردم که امر به معروف و نهی از منکر نموده و از سیره جدّم و پدرم علی بن ابی طالب(ع) پیروی کنم، اگر کسی دعوت به حق را پذیرفت، پس خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر کسی آن را نپذیرفت من صبر خواهم کرد تا خدای متعال میان من و این جماعت داوری کند و او بهترین حکم کنندگان است. و این وصیّت من است ای برادر به تو، و توفیقی نیست مگر با کمک خدا توکّل بر او می کنم و به سوی او انابه خواهم کرد…»(6)
در این وصیّت نامه حضرت اهداف خود را، اصلاح امّت، احیاء امر به معروف و نهی از منکر و زنده نگهداشتن سنّت پیامبر(ص) و علی(ع) می داند.
و این تهمت ها را رد می کند: 1ـ قیام برای فتنه و آشوب 2ـ قیام برای فساد و ستمگری 3ـ قیام برای سرگرمی و خودنمایی.
و در ابتدای وصیّت نامه اعتقاد به وحدانیّت خدا و رسالت پیامبر(ص) و معاد و بهشت و جهنم را بازگو می کند تا فردا اگر او را خارجی خواندند مردم بفهمند که این وصله به او نمی چسبد و این تهمت رسوا پا نمی گیرد.
آخرین نظرات